Gino (44 jaar) woont in de culturele hotspot van Arnhem, Klarendal. Hij is vader van Joris (20) en Elias (12) en heeft er samen met zijn partner Joyce net een nieuw juweeltje bij: Nova (0). Muziek is hem met de paplepel ingegoten. En de ervaring die hij opdeed doordat hij zijn creatieve hart volgde, gebruikt hij nu bij het Fonds.
‘Ik ben geboren in Gendringen, De Achterhoek (Gelderland). Mijn ouders zijn in voormalig Nederlands-Indië, geboren en kwamen begin jaren ’50 - na de onafhankelijkheid van Indonesië - als kind naar Nederland. 300.000 ’repatrianten’ maakten destijds die overtocht, nadat toenmalig president Soekarno alle (Indische) Nederlanders als staatsgevaarlijk bestempelde.
Mijn vader, marinier, maakte mijn moeder in het Hilversumse het hof. Het was ‘An officer and a gentleman’ avant la lettre - of beter gezegd: avant le cinema. Hij was een soort Indische Richard Gere, compleet met motor (zonder rijbewijs). Omdat hij in Duitsland aan de slag kon als lasser, ben ik in de Achterhoekse grensstreek opgegroeid. In zijn vrije tijd was mijn vader bassist, gitarist en trompettist in diverse bandjes. Hij was wereldberoemd in Gendringen en hij had zelfs een hitje met The Tramps. Als kind prijkte ik op de achterkant van hun single.
Omdat wij thuis letterlijk over de instrumenten struikelden, kon het ook niet anders dan dat we allemaal ook wat speelden - mijn broers zaten in diverse bandjes. De slaapkamer werd een oefenruimte. Het was altijd één gezellige klereherrie in huize Van Zolingen. Ik schopte het niet verder dan de plaatselijke fanfareclub als trompettist en dan wat ongedisciplineerde school- en hobbybandjes als toetsenist.
Na mijn rechtenstudie in Tilburg werkte ik eerst in de telecom-, kabel- en mediasector. Daar hield ik mij bezig met media- en auteursrechtenbeleid, onderhandelingen met rechtenorganisaties en binnen- en buitenlandse televisieomroepen, de Haagsche en Brusselse lobby op het vlak van wet- en regelgeving en het coördineren van gerechtelijke procedures. Weinig cultuurparticipatie dus.
Gelukkig kwam daar in 2015 verandering in: ik volgde mijn creatieve hart en ging naast een zelfstandige adviespraktijk, samen met een compagnon uit de professionele muziekwereld, muzikale publieks- en bedrijfsevenementen organiseren. Van een jazzfestival tot Oude IJsselconcerten met bootjes op het water tot een Tarantino’s Night Club inclusief dansende slangendames en George Baker. Ik heb veel gelachen maar ook veel gehuild. Want evenementen-organisator bleek één van de stressvolste beroepen: de maanden voorbereidingstijd, de non-declarabele uren, het geleur om fondsen en sponsoren, de afwijzingen, het Kafkaëske getouwtrek met het ambtenarenleger, een begroting met onoverbrugbare gaten. Regelzucht. Lijdensweg. De totale opoffering.
Maar ieder nadeel heeft zijn voordeel: hier bij het Fonds kan ik alle opgebouwde kennis goed inzetten voor de cultuurmakers en culturele instellingen die subsidie bij ons aanvragen. Ik vind het inspirerend om met hen in gesprek te gaan en de creatieve energie en het enthousiasme die zij met zich meenemen te ervaren. Soms gaan mijn handen dan weer eens jeuken. Maar het is beter voor hen en voor mijzelf dat ik bij mijn leest blijf en hen van zo goed mogelijke adviezen voorzie.’
Gino werkt momenteel voor de regelingen: Talent in de Regio, Maakruimte voor Cultuur, Cultuurmakers van Nu en Samen cultuurmaken verbreden.
