Heeft ze inspiratie, dan schildert Judith Razenberg vaak wel drie tot vier dierenportretten achter elkaar door. Grote doeken, grove streken, landelijke kleuren, en in elk dier legt ze een karakter. Daarna schildert ze vaak weer tijdenlang niet. Tot ze er weer de tijd en rust voor heeft.

'Vroeger was ik nooit een uitblinker in tekenen, maar ik ben wel van nature heel creatief: ik bedenk en maak graag dingen. Zo had ik een keer een idee voor een cadeau voor één van mijn beste vriendinnen. Zij is helemaal gek van koeien, dus ik wilde een foto van een koe voor haar naschilderen. Maar ik kon helemaal niet schilderen. Toevallig was ik in die tijd op een begrafenis waar op de kist een schilderij stond dat de overledene had gemaakt. Ik dacht: “Dat moet mooi zijn, om iets blijvends te kunnen maken.” Degene die hem had geleerd te schilderen was daar ook, dus ik heb gelijk een les gepland.

De cursus begon met het schetsen van cilinders enzo, met houtskool. “Dat ga ik niet doen,” zei ik. En heel eigenwijs begon ik met verf aan mijn koe, in grote streken. Ik weet niet wat er gebeurde, maar het lukte meteen heel goed! Sindsdien schilder ik altijd dieren, ik heb een groot hart voor dieren. Ze zijn puur en oprecht.

“Ik ben een soort wervelwind: ik werk snel en chaotisch, met grote bewegingen en als een schilderij af is ga ik meteen door met het volgende.”

Ik volg mijn hart, in alles wat ik doe. Schilderen ontspant me en het is het belangrijkste dat ik er zelf blij van word. Omdat mensen mijn werk mooi bleken te vinden, schilder ik weleens wat in opdracht, maar dat vind ik minder leuk omdat ik mezelf dan een bepaalde druk opleg: het moet dan perfect zijn. Eén keer heb ik zelfs gezegd: “Het lukt me niet.” Het onderwerp en de compositie spraken me totaal niet aan. Als mensen een bepaalde emotie of gevoel krijgen bij werk dat ik uit mezelf heb gemaakt, bijvoorbeeld op beurzen, dat is gaaf!

“Als ik werk terugzie dat ergens hangt, denk ik soms: 'Hoe heb ik dat voor elkaar gekregen?”

Ik ben niet van het geduldige priegelwerk, ik werk met acrylverf, in grote, snelle bewegingen. Het grappige is, mijn overgrootvader was kunstschilder in Middelharnis. Als ik zijn werken zie, zie ik ook die heel vlugge slag. Dat is geen toeval. Iemand die ik ken gaat me binnenkort leren met olieverf te werken, daarvoor heb je meer rust nodig, want je werkt dan in lagen die steeds moeten drogen. Ik weet nog niet of dat wat voor mij is, maar ik wil me verder ontwikkelen. Ik wil ook technisch betere portretten kunnen schilderen. Als autodidact hou ik me niet aan richtlijnen als: de ogen zitten halverwege. Alleen ben ik bang dat de techniek mijn creativiteit remt. Ik ben iemand die alles vanuit gevoel doet, dat wil ik niet kwijtraken.

“Ik denk dat iedereen kan schilderen. Je kunt namelijk geen fouten maken. Mensen zitten vaak vast in het aangeleerde idee binnen de lijntjes te moeten kleuren. Maar je moet het gewoon doen!”

Af en toe schilder ik samen met een vriendin. Het is fijn om met een ander naar je werk te kijken, met elkaar te kunnen sparren. Daarom wil ik ook wel weer op les, voor die verdieping. Je leert van een ander.

Als ik iets doe, wil ik me altijd ontwikkelen; ik heb uitdaging nodig. Niet alleen in schilderen, maar ook in de verschillende banen die ik heb gehad en privé. Uit mijn comfortzone treden, daar word ik blij en gelukkig van. Ik leef om te leren en ontdekken! Het zou het allerleukst zijn als ik het schilderen ook in mijn werk kon gebruiken. In elk geval leg ik mijn creativiteit er altijd in – ik kan niet anders.'