Sinds zijn pensioen, anderhalf jaar geleden, woont Dirk van der Starre in Zuid-Spanje en heeft hij alle tijd om op zijn draaibank houten voorwerpen te maken. Hij noemt zich hobbyist, gaat te werk als een kunstenaar, en heeft de mentaliteit van een vakman.
'Ik doe nog meer, hoor: ik schrijf fantasieverhalen en heb een drumstel – vroeger zat ik in een band. Houtbewerking deed ik al toen ik nog bij mijn ouders woonde.
“In het begin vond mijn moeder het helemaal niet leuk, die enorme rotzooi in mijn kamer: overal houtsnippers en -stukjes. Ik ben het altijd blijven doen.”
Mijn moeder was zelf ook erg handig – mijn vader helemaal niet – en mijn broertjes werken met hun handen. Zelf heb ik in de sport gewerkt, iets heel anders dus. Maar ik vind het fijn iets met mijn handen te doen en een mooi eindresultaat te zien. En als mensen zeggen: “Oh, wat leuk!”
Toen ik getrouwd was maakte ik bedden voor onszelf en onze kinderen. Zo'n vijftien jaar geleden kocht ik mijn eerste houtdraaibank. Sinds die tijd heb ik ook dit huis. Mettertijd heb ik hier veel deuren vervangen, want die waren allemaal 1,80 meter hoog, terwijl ik 1,84 ben – dat was niet handig. In mijn schuur heb ik een werkplaats met twee draaibankjes en een zaagmachine. Hier kan ik lekker rotzooi maken zonder dat iemand er last van heeft.
Bovendien is er hier heel veel hout beschikbaar, móói hout dat lekker werkt. Er worden altijd wel ergens olijfbomen of andere fruitboompjes gerooid. Het wortelhout dat daar vanaf komt is niet zo hard en heeft mooie grillige tekeningen en grandioze vormen. Daarvan maak ik natuurlijk gebruik: ik kijk wat er in het blok zit, draai er vaak heel veel vanaf zodat er maar een klein dingetje overblijft en ik hou ervan het heel glad te maken, zodat het fijn aanvoelt. Sommige mensen stoken hier nog op hout en soms brengt iemand me weleens een mooi stuk. Dan geef ik ze een paar maanden later terug wat ik ervan gemaakt heb.
Het liefst maak ik functionele dingen, die ik dan zelf gebruik, zoals potten en schalen. Maar ook wel speelgoed en andere kerstcadeautjes. Poppetjes bijvoorbeeld, alleen niet met gezichtjes want die worden nooit goed – het draaien is echt mijn specialiteit. Ik geef veel weg, want het is niets voor mij om dingen routinematig te maken voor de verkoop en ik kan moeilijk alles zelf in huis zetten.
Als je hout aan het bewerken bent, kun je nergens anders aan denken, ik denk dat dat deels verklaart waarom ik het graag doe.
“Het gaat mij er puur om dat ik het fijn vind om te doen. Je moet je goed concentreren, anders gaat het mis – kijk, mijn ene duim is een stuk korter dan de andere.”
Voor ideeën en technieken kijk ik natuurlijk regelmatig op Youtube en ik heb wat boeken die ik doorkijk. In Engeland is er zelfs een tijdschrift over. Verder heb ik in Arnhem weleens een cursus gevolgd voor gepensioneerden. Er is daar ook een aparte houtbewerkingsclub en een gespecialiseerde winkel, Baptist, dat is de hemel op aarde: alles wat je maar zou willen op dit gebied verkopen ze daar. Een goede bijtel is al snel zestig euro, dus je kunt niet eindeloos inslaan. Ik heb weleens zelf bijtels gemaakt, maar dat wordt niet aangeraden. En het is een hobby, die mag geld kosten. Ik zou wel een draaibank willen waarvan je het toerental heel geleidelijk kunt opvoeren, maar voorlopig doe ik het met wat ik heb. De zoon van een kennis van me woont in een bos in Wales, heel primitief zonder elektriciteit, en heeft daar een draaibank heeft die je met je voet bedient: daarmee laat je je werkstuk de ene kant op draaien, waarna een flexibele tak aan de bovenkant het de andere kant op draait. Dat wil ik weleens proberen!'
Estafette
Elke maand plaatsen we een nieuw portret van een amateur-cultuurmaker. Leuk stukje? Deel & inspireer! #cultuurmaaktiedereen
Dit jaar tot zover:
Kaoutar Azzahchi → Judith Razenberg → Dirk van der Starre
Dirk had zelf het estafettestokje wel kunnen maken... Aan wie hij doorgeeft, lees je binnenkort. Volg alle verhalen op ons online magazine of via facebook
