Samen met haar opa maakte Nina den Breejen een pianostuk. Dat kwam niet uit het niets, ze delen al heel lang een passie voor muziek. En nu haar opa moeilijker praat en pianospeelt, is muziek nog belangrijker voor hun bijzondere band.
'Muziek zit in onze familie. Mijn opa was al sinds zijn elfde organist, als hobby, hij speelde ook in de kerk. Hij heeft het doorgegeven aan mijn vader - die speelt al heel lang piano - en die weer aan mij. De piano stond altijd al bij ons thuis en toen ik klein was zat ik vaak zelf te pingelen of ik sloeg alleen een toon aan en maakte daar een brabbelliedje bij. Op mijn zevende ging ik op les.
Inmiddels ben ik met les gestopt en probeer ik eigen composities te maken. Ik zet nooit iets op papier, ik improviseer altijd, maar ik neem weleens wat op om het te onthouden. Noten heb ik nooit leren lezen. Zodra ik aan noten moet denken lukt het niet meer. Ik ken wel akkoorden, maar speel helemaal op gehoor. Dan doen mijn handen vanzelf wat ik wil, al is het een stuk van vijf minuten. Zo klinkt een stuk dus elke keer een beetje anders, ook mijn eigen liedjes, dat vind ik juist wel leuk. Mijn vader maakt ook eigen riedeltjes, ik vind het altijd leuk om die te leren.
Mijn opa improviseert ook veel en ongeveer een jaar geleden, op de verjaardag van mijn broertje, is vanuit zo'n spontane actie ons liedje ontstaan. Als ik bij mijn opa ben, of hij bij ons, gaan we altijd wel even zitten spelen. Hij speelt wat, ik speel wat, we laten elkaar horen wat we geleerd hebben. Het gaat nu niet goed met hem, hij heeft Parkinson, waardoor zijn handen het niet goed doen en gesprekken steeds moeilijker zijn. Maar zijn passie voor muziek is er nog helemaal: zodra het daarover gaat weet hij van alles te vertellen en weet hij ook nog precies wat hij wil spelen.
Die dag vroeg hij: "Zullen we samen iets bedenken?" Hij speelde een paar akkoorden en een melodietje en ik vulde wat aan. Na het feestje heb ik het verder afgemaakt. Natuurlijk heb ik het hem daarna laten horen en hij vond het mooi geworden.
Ik denk best dat hij trots op me is, en ik ben heel trots op hem. Hij heeft me zoveel geleerd: wat muziek met je kan doen, wat erachter zit - zoveel meer dan je in eerste instantie hoort - en hoe muziek ontroert en inspireert.
Luister hier het stuk van Nina en haar opa
"Voor mijn opa en mij is muziek een bindmiddel. En nu praten lastiger gaat, delen we onze emoties via muziek."
Hij luistert vooral klassiek, hij is fan van de grote klassieke componisten, terwijl ik van alles luister, als ik het maar mooi vind. Wat ik zelf maak heeft ook geen vast genre, juist doordat ik vanuit mijn gevoel speel en dan vanzelf merk welke kant het op gaat.
We kunnen thuis wel een band beginnen. Mijn moeder zingt en mijn ouders maken veel muziek samen, verder speelt mijn ene zusje elektrische gitaar, mijn andere zus drumt en mijn broertje zit op dansen. En de radio staat de hele dag aan, dus we zingen ook continu.
Ik zou er best in verder willen en ben me aan het oriënteren op muziekopleidingen. Maar er is nog zoveel meer dat ik interessant vind: cultuur, vooral de Japanse, en het sociale gedrag van mensen. Ik doe dit jaar eindexamen - na het vmbo doe ik nu havo - dus ik heb nu niet altijd veel tijd om te spelen, maar het werkt wel ontspannend. Ik ben erachter gekomen dat ik veel last heb van faalangst, daardoor ben ik continu gestresst, dus pianospelen is een heel goeie afleiding. Zodra ik speel hoef ik me nergens druk over te maken.'
Estafette
Dit artikel hoort in een reeks portretten van een amateur-cultuurmakers.
Leuk stukje? Deel & inspireer! #cultuurmaaktiedereen
Benieuwd aan wie Nina het stokje doorgeeft?
Volg alle verhalen op ons online magazine of via Facebook.
