Denk je bij carnaval aan een stoet met ludieke wagens? In Maastricht zie je vooral 'pekskes', kostuums waar sommige vriendengroepen maandenlang aan werken. Zoals Glenn, Stefan en hun vrienden. Zij noemen zich Super-maan en daar zit een verhaal achter.
'De vast kern van onze groep kent elkaar al sinds de jaren tachtig, van school en de voetbalclub. Ik moest op mijn vijftiende stoppen met voetbal en vijf jaar later belandde ik in een rolstoel, door een spierziekte,' vertelt Glenn per mail. 'Maar we doen nog altijd zoveel mogelijk met z'n allen, ik ga ook mee op vakanties. Het hoogtepunt voor onze groep is absoluut carnaval, daar leven we het hele jaar naartoe. ' Praten gaat lastig, dus Stefan vertelt hun verhaal en Glenn vult aan.
Stefan: 'Wij zijn een beetje dorpsmensen, maar we zijn ook graag in Maastricht, zeker met vastelaovend, zoals carnaval hier heet. Ons dorp, Amby, heeft maar zo'n kleine 7000 inwoners, maar wel een eigen carnavalsvereniging, cv de Sjlaaibök. De meeste wijk- of dorpsverenigingen doen mee met wat de grote carnavalsvereniging van Maastricht doet, maar die hier organiseert als een van de weinige zelf allerlei activiteiten. Zoals de jaarlijkse Herenzitting, waar onze groep al heel lang aan meedoet. Dat is een hele dag, meestal begin februari, waarop de mannen - uitsluitend mannen - bij elkaar komen voor plezier met muziek en bier erbij. De meesten komen verkleed en sinds de eeuwwisseling doen wij dat ook. Vanaf toen zijn we ook verkleed naar carnaval gegaan. En daar maken we werk van.'
Glenn"Iedereen draagt z'n steentje bij: ik doe de website en bestel de pakken en stickers voor erop, anderen maken het bouwwerk"
'In 2015 gingen we allemaal als Superman - Supermaan in het Maastrichts. We hadden ergens een foto gezien van een Amerikaans kindje dat met rolstoel en al verkleed was en we dachten: "Dat willen wij ook!" Dus we zijn gaan puzzelen en bouwen en de reacties waren zo ongelofelijk leuk. Vanaf toen is het een beetje een eigen leven gaan leiden. Elk jaar bedenken we een thema, daar denken we het hele jaar aan: soms schrijven we een idee op of maken een foto. In november beginnen de echte voorbereidingen. Die fase is het allerleukst. We beginnen met twee of drie ideeën, liefst iets actueels en altijd met een constructief element dat om de rolstoel heen komt.'
Stefan: 'We gebruiken veel hout en ook weleens papier maché of een stukje staal. Het is niet zo dat we uitgebreide bouwtekeningen maken van wat we gaan doen, maar je moet wel met veel rekening houden: het moet om de rolstoel heen kunnen, of eraan vast zitten, en drie dagen heel blijven, dus enigszins hufter proof zijn. We hebben weleens de laatste dag wat moeten oppimpen. Tegelijk mag het niet te zwaar zijn, want de rolstoel wordt door de hele stad geduwd.'
Glenn: 'En omdat de binnenstad vol hobbelige Maaskeitjes ligt, gaat het ook nog eens flink rammelen. Ik moet naar de wc kunnen en mijn benen kunnen strekken. Maar de rolstoel moet ook door deuropeningen en in een taxibusje passen, dus als de creatie te groot is, moet 'ie in twee of drie delen uit elkaar kunnen. In ons RitzBull-jaar, toen Max Verstappen helemaal in was, hadden we daarom demontabele vleugels en wielen. Daarmee konden we een pit stop maken. Dat werd onbedoeld een enorme hit, toen een dame er een filmpje van maakte dat via de lokale zender, L1, naar Dumpert ging en toen door naar SBS 6 en Goedemorgen Nederland. We werden zelfs door de Staatsloterij gebeld en mochten met heel Super-maan naar de grand prix van Monaco.'
'Dat jaar, in 2017, werd ik door de carnavalsvereniging tot prins gekozen,' vertelt Stefan. 'Dat wordt allemaal in het grootste geheim voorbereid, zelfs mijn ouders mochten het nog niet weten. Maar zodra het werd bekendgemaakt, kon ik dat jaar niet meer met Super-maan meebouwen of meegaan naar Maastricht. Ik had mijn handen vol aan alle activiteiten in het dorp. Dat had ik er natuurlijk graag een jaartje voor over, het is echt een eer. En in plaats van Red Bull, veranderde de rest van Super-maan het thema als verrassing in RitzBull. We zijn toen ook tot vastelaovendvierders van het jaar gekozen door de Tempeleers, de Maastrichtse vereniging. Daar hadden we helemaal geen rekening mee gehouden en ineens werden we een avond in een grote zaal in de kijker gezet. Het was een gekkenhuis, dat jaar.'
'Die tradities zijn hartstikke mooi,' vinden beiden, 'maar carnaval draait voor ons vooral om plezeer en sjariteit, zoals we hier zeggen. En om de muziek buiten, het is echt een straatfeest, waarin iedereen gelijk is - iedereen is ook verkleed - en met elkaar bevriend. Samen aan onze creaties werken geeft precies dat gevoel. En nu veel van ons een gezinsleven krijgen gaan er wel dingen anders, maar inmiddels doen ook de vrouwen en kinderen mee met de creaties. Dat verbindt.'
Stefan"Het wordt steeds moeilijker iets nieuws te bedenken, maar je moet jezelf ook niet elk jaar willen overtreffen"
Allebei vonden ze Sneeuwwitje en de dwergen hun mooiste creatie. 'Toen we 's morgens met de glazen kist het Vrijthof opkwamen voor het traditionele hijsen van het Mooswief, het carnavalssymbool van Maastricht,' herinnert Stefan zich, 'stonden er in een mum van tijd tweehonderd mensen met camera's om ons heen, of we even wilden poseren. Da's toch mooi.'
Glenn: 'Dit jaar was al vroeg duidelijk dat het niet doorging. Dat deed wel pijn. Ik zit toch al zoveel thuis en mag nu niet besmet worden. We hopen dat Super-maan volgend jaar weer samen carnaval kan vieren met alles wat daarbij hoort. Zolang het kan, doe ik mee.'
Estafette
Dit artikel hoort in een reeks portretten van een amateur-cultuurmakers.
Leuk stukje? Deel & inspireer! #cultuurmaaktiedereen
Benieuwd aan wie Glenn en Stefan het stokje doorgeven?
Volg alle verhalen op ons online magazine of via Facebook.
