Haar leeftijd weerhoudt Patricia Jansen er niet van te bedenken hoe ze de manier van dj'en die ze in de coronatijd ontdekte verder kan inzetten. Ze krijgt mensen weer in beweging die al lang niet meer op de dansvloer stonden. Bij het oude blijven kan altijd nog; er is nog zoveel te ontdekken.
'Mijn liefde voor muziek is zo heftig sinds mijn elfde. Toen kreeg ik een vervelend verkeersongeluk waardoor ik zes weken in bed lag. Mijn moeder zette een transistorradio naast me. Vanaf het moment dat ik zelf aan die knop draaide en ook nog eens radio Veronica ontdekte, was ik verloren voor het nette leven.
Al snel ging ik meer richting underground. Omdat ik op zolder sliep, zorgde ik niet voor veel overlast. Wel beïnvloedde ik mijn zusjes, vooral één van hen, bijvoorbeeld met Frank Zappa. Toen ik eenmaal op mezelf woonde zette ik voor feesten muziek op spoelenbanden en vanaf halverwege de jaren tachtig maakte ik voor anderen cassettebandjes. Een huisgenootje, van wie ik altijd de cassetterecorder leende, vroeg in die tijd of ik op een groot feest van haar acrobatiek-muziekgroep wilde komen draaien. Dat was mijn eerste keer als dj. Ik zat boven, dus ik kon de dansvloer niet zien. Het werd zo'n enorm succes, mensen kwamen naar boven om me te omhelzen. En het begon gelijk te rollen: ik kreeg verzoek op verzoek voor meer feesten.
"Het leuke aan dj'en vind ik hoe blij je mensen ermee maakt. Ze vlogen me iedere keer om de hals! Die blik in hun ogen als mensen helemaal gelukkig zijn - beter kan niet."
De ambitie om er mijn werk van te maken heb ik nooit gehad, want dan lever je altijd iets in, dan komt er iets mechanisch in. Ik wilde draaien als hobby en daarnaast werk vinden dat ik leuk vond. Ik ben beheerder en trouble shooter bij een ICT-bedrijf dat in data doet. Daar zing ik trouwens wel in een bandje met collega's, dat stond op mijn bucket list. We hebben pas één keer een optreden gedaan, maar dat was heel leuk. De Pretenders, de Black Crowes-variant van Hard to handle, de Red Hot Chillie Peppers - zolang we wat ruigere muziek spelen ben ik erbij tot mijn pensioen, over minder dan twee jaar.
Ik ben een grootconsument van films en musea, maar ik heb nooit de neiging gehad daarin zelf actief te worden; muziek is echt mijn ding. In de loop van de tijd ben ik veel minder voor publiek gaan draaien. Mensen werden ouder, geven minder feesten en dansen niet meer; ze gaan zitten eten. Bovendien groeiden mijn publiek en ik een beetje uit elkaar: ik bleef nieuwe muziek volgen en vond dance gelijk leuk, maar veel mensen haakten toen af en wilden alleen nog oude nummers horen.
"Ik sta altijd bekend als 'degene van de muziek'. Ik heb wel een zekere zendingsdrang."
Al draaide ik minder op feesten, er bleven wel altijd mensen bij me langskomen om mijn nieuwste ontdekkingen te horen. Ik deel graag nieuwe muziek en uiteindelijk vind je altijd wel mensen met dezelfde passie. Met één vriendin in het bijzonder, zij is nog een paar jaar ouder dan ik. Behalve het publiek en het delen, is de directe relatie tussen mij en muziek belangrijk: ik draai en dans zo graag, ook alleen, in mijn huiskamer. Wat er gebeurt als je samen danst is heel bijzonder, maar als je dansen daartoe beperkt, dan ontzeg je jezelf zoveel. Dansen tilt je op - dat is een Engelse uitdrukking, maar die klopt wel.
Mijn grootste inspiratiebron, naast Patti Smith en PJ Harvey, is de radio. Als ik 's morgens verrast word door een nummer dat ik helemaal te gek vind, begint mijn dag al zo goed. In de coronacrisis werd ik me er nog meer van bewust dat muziek dat kan doen. En dat wilde ik doorgeven. In april bedacht ik: was er maar een programma waarbij je je geluidsinstallatie op de computer kon aansluiten en dat anderen dan konden meedoen. Precies toen kreeg ik een uitnodiging voor een zoomdisco. Ik vond al snel een interface om mijn installatie mee te besturen, maar ik was nog niet tevreden, dus ik schafte een vrij professioneel apparaat aan voor ertussen en begon mijn eigen online disco. Sindsdien draai ik een keer per maand voor een harde kern plus mensen die nu en dan inloggen - op uitnodiging. Ik heb één keer een uurtje voor collega's gedraaid, nota bene mijn eerste online disco, met een beetje makkelijke muziek, maar niemand bewoog, dus dat was eenmalig.
"Het lijkt me het leukst om precies een scherm vol kleine schermpjes te hebben waarop je iedereen ziet dansen. Dan gebeurt er van alles, dat werkt aanstekelijk."
Het begon dus door corona, maar het bleek voor een aantal mensen zo'n verrijking om weer eens te dansen. Uitgaan doen ze niet meer, maar ze willen wel wat vroeger op de avond lekker even loskomen. Dat wil ik dus blijven doen.
Ik ga nu wel veel gestructureerder te werk. Vroeger nam ik al mijn singeltjes mee en wist ik altijd meteen wat ik als volgende nummer wilde draaien. Maar na een tijdje had ik teveel om mee te slepen. Nu alle muziek online staat, heb je weer alles bij de hand. Maar of het nou komt door de groeiende keuze of ook door mijn leeftijd, het lukt me niet meer om tijdens het draaien al die verbanden te leggen. Dus voor mijn zoomdisco werk ik voor het eerst met een playlist. Die groeit in de loop van de maand: ik combineer nieuwe nummers met muziek die ik al heb. En als 'ie af is ga ik aan mijn draaitafels de volgorde bepalen, ook afhankelijk van de mood waarin ik ben. Dat gaat dan meestal achter elkaar door.
De club waarvoor ik in het begin via Zoom draaide, heeft me inmiddels ook gevraagd een paar keer voor hen te draaien. Dat zijn veel jongere mensen, daarvoor kan ik experimenteler draaien, dus daar heb ik veel zin in. Ik draai nu zoveel relaxter, zo kan ik nog wel even door.'
Wil je ook een uitnodiging ontvangen en meedansen, één keer per maand van 20.30 - 22 uur? Mail naar stoitjkov@gmail.com
Estafette
Dit artikel hoort in een reeks portretten van amateur-cultuurmakers.
Leuk stukje? Deel & inspireer! #cultuurmaaktiedereen
Benieuwd aan wie Patricia het stokje doorgeeft?
Volg alle verhalen op ons online magazine of via Facebook.
