Breien en haken, zo noemt Myrthe van Veen haar hobby. Ja, zegt ze, dat associëren mensen weleens met oma's. En het materiaal is ook hetzelfde. Maar als je een knuffel haakt ben je in feite een 3D-printer!
'Ik heb vrij veel hobby's, die geven mij energie. Ik heb ook wel getimmerd en ik fotografeer, maar momenteel is handwerken de belangrijkste. Ik ben YouTube-autodidact en brei vooral truien en haak knuffels. Het lastige is, ik kan moeilijk afstand doen van wat ik maak, dus ik heb een kast vol. Verkopen doe ik niet, maar af en toe maak ik wel een knuffel voor een pasgeboren baby of voor moederdag. Mensen zeggen weleens: “Oh leuk, maak je er ook één voor mij?” alsof er geen dagen werk in zit.
“Uit niets iets maken, dat is het leuke eraan. Eerst is het een hels karwei om garen en kleur te kiezen, daarna zit je met kilometers materiaal, maar uiteindelijk heb je iets wat je aantrekt.”
Het maken is het leukste: het is ontspannend, geeft me gelegenheid mijn gedachten te ordenen en ik word er blij van. Maar soms is het ook uit onrust, want mijn handen zijn zo gewend iets te doen. En het is fijn tastbaar resultaat te hebben.
Als een knuffel af is ben ik er eventjes trots op en mag 'ie drie weken op de bank, maar daarna verdwijnt hij in de kast. Truien kun je na een tijdje uithalen en de wol hergebruiken, al doe ik dat nooit. Ik heb veel meer waardering gekregen voor kleding en ambachten, voor slow fashion. Ik probeer duurzaam te leven.
Sinds kort handwerk ik ook samen met anderen, in een breicafé in een wolwinkel. Gezellig is dat, met vrouwen in verschillende levensfases, allemaal zo bedreven dat ze ook kunnen zitten kletsen onder het handwerk. Al die verhalen geven een dorpsgevoel. We delen onze ervaring en inspireren en verbazen elkaar, ter plekke en in een app-groep. Momenteel breien we allemaal volgens hetzelfde patroon een trui – die worden heel verschillend doordat we er allemaal onze eigen draai aan geven.
Inspiratie haal ik ook van Instagram en uit boeken. Ik werk altijd met patronen, met soms wel tien zinnen vol afkortingen en symbolen. Dan denk ik maar: hoe eet je een olifant? Hapje voor hapje. Soms heb ik een trui of knuffelbeest gezien en denk ik zelf het patroon uit omdat het leuk is om te puzzelen, ik het patroon niet kan vinden of er geen geld aan wil uitgeven. De sport is iets zo goed mogelijk na te maken zonder het patroon te hebben gekocht.
“Ik kan echt wakkerliggen van een patroon. Soms sta ik in mijn koor achter iemand en blijf ik maar denken: 'Hoe zit die trui nou in elkaar?'”
Mijn oma kon goed handwerken, maar helaas heeft zij het me niet meer kunnen leren. Ik heb op mijn beurt de liefde wel op mijn moeder en zus overgebracht. En ik heb een collega en een vriendin ook aan het haken gekregen.
Ik zou het stokje wel aan mezelf kunnen overdragen, want ik zit ook nog in een gemengd gezelligheidskoor, Kwaya. We ontwikkelen ons echt als koor en daar worden we allemaal enthousiast van. Deze zomer staan we tijdens de Avond van de Liefde op festival WoNDeRFeeL in 's-Graveland, bij Hilversum. Ik oefen altijd thuis, ik vind het belangrijk een partij goed te kennen en kan slecht tegen lanterfanten. Als we iets aangeleerd krijgen, wil ik dat vervolgens ook gebruiken. Een paar jaar geleden was het biertje na afloop minstens zo belangrijk, maar we zijn serieuzer geworden. Steeds als we denken: “Wauw, dit klinkt best goed!” is dat weer een boost voor ons zelfvertrouwen.'
“Voor een vier- of zesstemmig stuk heb je elkaar echt nodig. Horen hoe je stem opgaat in een geheel, dat is een soort oergevoel.”
Estafette
Elke maand plaatsen we een nieuw portret van een amateur-cultuurmaker. Leuk stukje? Deel & inspireer! #cultuurmaaktiedereen
Dit jaar tot zover:
Kaoutar Azzahchi → Judith Razenberg → Dirk van der Starre → Luuk Schokker → Myrthe van Veen
Al heeft ze nog zoveel hobby's, Myrthe kan het stokje niet aan zichzelf doorgeven. Lees binnenkort aan wie wel… Volg alle verhalen op ons online magazine of via facebook
