In een kleine ruimte direct aan de torenflat waar ze woont, runt Cynthia Telting in haar vrije tijd een expositieruimte. Ze geeft anderen de kans zich er uit te leven en doet daar zelf als ze de tijd heeft graag aan mee.
‘Ik zag ooit in het voorbijgaan een kunstwerk in mini-exporuimte de Witte Anna waardoor ik geïntrigeerd raakte. Een wat oudere bewoner van mijn torenflat coördineerde de ruimte. Via hem kwam ik in contact met de kunstenares en kon ik het van haar kopen. Het was een zeefdrukwerk van bijna 2,5 meter breed, haar eindwerkstuk, en ik ben er nog steeds superblij mee.
De beheerder en de kunstenares kwamen bij mij thuis kijken hoe het kunstwerk hing en zagen toen een schilderij hangen dat ik zelf had gemaakt. Ik had in de zomer van 2007 mezelf een creatief project gegeven: een schilderij geïnspireerd op het werk van Jean Grigori, een bekende kunstenares op Curaçao. Toen ik daar eens op vakantie was vond ik haar schilderijen erg mooi, maar had aan ‘t eind van mijn vakantie natuurlijk geen geld meer voor. Aan het begin ook niet hoor, want ze waren aardig prijzig. Ik ben helemaal niet goed, maar het was superleuk om mijn “eigen Grigori” te maken.
Enfin, de beheerder haalde me over om mijn uitprobeersels te exposeren. Het was best eng om voor het eerst iets intiems, wat eigenlijk alleen voor mezelf bedoeld was, met anderen te delen. Ik heb ontzettend leuke reacties gehad en hield contact. Samen met mijn man – hij heeft de kunstacademie gedaan – heb ik voor het 25-jarig bestaan van de woontoren de exporuimte omgetoverd tot een Mini Marrakesh-expo. Compleet met muurschildering, draperie en lantaarns aan het plafond, mijn eigen Marokkaanse slippers op de vloer en zelfgekleide handjes van Fatima aan de muur. We waren net terug van vakantie uit Marrakesh en hebben ons daar enorm laten inspireren door de rijke kunst en cultuur in Marokko.
Het beheer van de expositieruimte heb ik op een natuurlijke manier van mijn voorganger overgenomen. Hij is inmiddels dementerend en het werd teveel voor hem. Er zit geen overkoepelend plan achter wat er wordt tentoongesteld; ik probeer gewoon er mensen voor te interesseren om er iets te laten zien. Gemiddeld coördineer ik 3 tot 4 expo’s per jaar. Van een poppenverzameling tot tekeningen van buurtkinderen. We hebben grote olieverfschilderijen gehad en Surinaamse hoofddoeken; een Surinaamse meneer met roots in de Marron-cultuur; Nederlandse kunstenaars met vilten kunstwerken en foto’s – het is cross-cultureel.
“Zo’n expo brengt ook een conversatie op gang, ik vind het leuk zo wat extra’s over te brengen”
Het trotst was ik op een expositie samen met mijn man van Surinaams Marron-houtsnijwerk, daarvan nam ik altijd wel iets mee als ik op vakantie was. Pas na jaren kwam ik er via mijn Surinaams-Chinese schoonzus achter dat de motieven een bepaalde betekenis hebben. Daardoor kreeg het nog meer waarde voor mij. Mijn man maakte schetsen van die motieven en ik schreef er de uitleg bij. We legden de stukken op een bedje van cacaoschillen. Als ik nu naar houtsnijwerk kijk zoek ik altijd naar het langa lobi-symbool, omdat ik weet dat dat voor eeuwige liefde staat.
Er komen vooral mensen uit de flat naar de exposities. We zitten vlakbij Den Haag centraal, dus er komen bijzonder veel forenzen en ambtenaren langs, maar die gaan vooral van a naar b. Toch zien meer mensen dan ik had gedacht wat hier hangt, bleek laatst toen ik ook een banner van mijn werk had hangen.
Het is wel grappig dat als je bezig bent het in te richten, mensen je aanspreken die je anders niet zou spreken. Die vragen dan wat er dit keer komt.
“Ze noemen me wel de ultieme communicatie-matchmaker. Ik breng graag mensen samen. Zo vul ik ook de exporuimte.”
Via via vind ik mensen om te exposeren, maar ik plaats ook oproepen online, vooral op LinkedIn. Daar laten mensen zich meestal alleen zakelijk zien, ze uiten zich niet. Het bijzondere is: na zo’n oproep kom ik er dan achter dat mensen een creatieve kant hebben waar ik niets van wist. Een oud-collega van de Hogeschool Inholland reageerde bijvoorbeeld en hij bleek fantastisch te kunnen fotograferen – hij exposeert nu. En een dame die een post likete blijkt een boek te hebben geschreven met een Surinaamse stripheld. Dat zijn zulke leuke verrassingen.
Ik realiseer me nu ik wat ouder ben ook dat mijn ouders best creatief waren. Mijn moeder, hoofd personeelszaken in een ziekenhuis, maakte kleding en gaf daar zelfs les in. En mijn vader, die diplomaat was, is heeft zijn eigen keuken, delen van het huis en een prieel gebouwd.
In mijn werk voor mijn bedrijf #DigiDames probeer ik altijd wel creatief te zijn. Ik heb mijn eigen website, flyers, posters en ander beeldmateriaal vormgegeven – als ik daarmee bezig ben kan ik helemaal de tijd uit het oog verliezen. Maar ik moet een doel hebben. Tijd om voor ons plezier te schilderen of dingen te maken, hebben mijn man en ik allebei niet. Als we met pensioen zijn willen we zeker teken-, schilder- en knutsellessen gaan geven in een tropisch land of in de zomer bijvoorbeeld in de Ardennen. Anderen de ruimte geven, dat geeft mij voldoening.’
Estafette
Dit artikel hoort in een reeks portretten van amateur-cultuurmakers.
Leuk stukje? Deel & inspireer! #cultuurmaaktiedereen
Benieuwd aan wie Cynthia het stokje doorgeeft?
Volg alle verhalen op ons online magazine of via Facebook.
