In laat zestiende- en vroeg zeventiende-eeuwse kostuums dansen uit de bijbehorende periode opvoeren. De ongebruikelijke hobby van Arie Koelemij is in de loop der jaren flink uit de hand gelopen. Hij houdt ook van de muziek en kunst en verdiept zich in archieven om zijn toch al indrukwekkende historische kennis te vergroten. En hij verzamelt afbeeldingen van dansers op schilderijen, die hij bij voorkeur ook in het echt gaat bekijken.

‘Op mijn zestiende ging ik op stijldansen. Van mijn ouders moest ik leren ‘hoe het hoort’. Daar werd mijn gevoel voor etiquette wakker, en een zeker (stijl)danstalent. Maar tegen de tijd dat ik serieus overwoog er mijn vak van te maken, was ik al te oud.

Ik volgde de lerarenopleiding Frans en geschiedenis. Toen heb ik eens een workshop historische dans gevolgd. Dat vond ik zo leuk dat ik ging zoeken waar ik dat op regelmatige basis kon doen. Het duurde ongeveer een jaar voor ik erachter kwam dat er gewoon in mijn eigen stad wekelijkse lessen waren. Het ene half jaar volgde ik Renaissance-dansles, het andere barok. Toen we eens een optreden hadden, kwam daar bijpassende kleding bij kijken. Daar werd ik ook door gegrepen.

Met de lerares als artistiek leider vormden we al snel een dansensemble met onze lesgroep – zo’n zes mensen. Dat heeft twintig jaar bestaan. Iedereen legde eigen accenten: de één maakte zelf de prachtigste kostuums, ik vond het heerlijk om naast het dansen archiefonderzoek te doen, naar de tafelmanieren en andere etiquette uit die tijd, bijvoorbeeld.

Met dezelfde lerares ben ik altijd blijven dansen. Doordat het een kleine gemeenschap is mocht ik als amateur met haar professionele voorstellingen meedoen. Zo deed ik internationale contacten op en kwam ik op de mooiste locaties: kerken, kastelen, de Praagse Burcht. Een buitenkans!

Ik heb altijd verschillende dansstijlen tegelijk beoefend; modern ballet, flamenco, noem maar op. Maar historische dans was altijd een constante factor. Inmiddels is de periode waaruit ik dansen doe opgerekt van laat vijftiende tot halverwege de negentiende eeuw.

Al heb ik nooit als leraar gewerkt, ik draag bijna doorlopend mijn kennis en enthousiasme op anderen over. Druk op de knop en je krijgt twee uur college, dat idee. De laatste jaren heb ik alleen nog zo af en toe opvoeringen: op Open Monumentendag bijvoorbeeld, en ook, op initiatief van Kunst Centraal, voor scholieren. Die zijn vaak al onder de indruk van zo’n enorme kerk waar ze met de klas naar toe komen en de muziek en dan komen wij in vol ornaat – er zitten er altijd wel een paar bij die meteen aan de rokken willen voelen en meer willen weten. Dan gaat mijn lerarenhart sneller kloppen.

Ook al is dansen een sociaal gebeuren, ik deed het niet per se om vrienden te vinden. Eigenlijk heb ik het altijd als sport beschouwd. In de tijd dat ik drie avonden per week in de studio stond, was het intensief genoeg. Ontspanning door inspanning – die functie heeft het nog steeds.

In mijn dagelijks leven merk je er weinig van, al zien sommige mensen aan mijn houding dat ik dans. En soms vragen collega’s: “Hoe was je weekend?” en zeg ik: “Oh, ik had een Jane Austen bal” of “ik speelde een graaf.” Dat behoeft dan wel enige uitleg.’

Onderaan zie je het voormalige Utrechtse historisch dansensemble Fiori di Folia, o.l.v. Dorothée Wortelboer in actie.

Estafette

Elke maand plaatsen we een nieuw portret van een amateur-cultuurmaker. Leuk stukje? Deel & inspireer! #cultuurmaaktiedereen

Dit jaar tot zover:
Kaoutar Azzahchi → Judith Razenberg → Dirk van der Starre → Luuk Schokker → Myrthe van Veen → Fien en Eef → Arie Koelemij

Na deze zwierige dans met Arie ben je vast benieuwd aan wie hij het stokje doorgeeft. Dat lees je volgende maand...

Volg alle verhalen op ons online magazine of via facebook