Als je creatief werk hebt, waarom zou je dan in je vrije tijd muziek maken? Eerst had ze pianoles, maar al vanaf haar elfde speelt film- en documentairemaker Marit Geluk cello. Altijd in groepsverband.
“Muziek is niet zozeer een levensbehoefte, meer iets dat er gewoon altijd is. Daar denk ik niet eens over na.”
‘Ik speel cello in twee orkesten. Symfonieorkest Bellitoni is een groot orkest met twee keer per jaar een mini-tournee. Dan voeren we bijvoorbeeld een Mahler-symfonie uit in het Concertgebouw. We spelen met bekende solisten als Paolo Giacometti en Pieter Wispelwey, voor volle zalen. Daarnaast speel ik in een Leids orkest dat wekelijks bij elkaar komt. Ik kan vanwege werk niet aan elk project meedoen, maar het is heel warm om deel uit te maken van zo’n familie – want zo werkt dat. Mensen leven met elkaar mee en zorgen goed voor elkaar, een beetje zoals ik me voorstel hoe dat in een kerkgemeenschap gaat.
“Orkesten zijn gewoon families. Het is heel intiem om muziek met elkaar te maken.”
Het is natuurlijk leuk om voor publiek te spelen en voor familie en bekenden, maar voor een muzikant is het proces het leukst. Ik heb daar ook een documentaire over gemaakt: de opbouw, met repetities in verschillende samenstellingen, waarbij er steeds meer bij elkaar komt. Uiteindelijk heb je dan nog een repetitieweekend en daarna een paar momenten met de solist – de professional wordt pas op het laatst ingevlogen. En dan de concerten. Zo’n eindpunt om naartoe te werken is wel nodig.
“Tijdens repetitiedagen moet je je hoofd er de hele dag bijhouden, dan kun je nergens anders aan denken en kom je helemaal los van je dagelijks leven.”
Mijn ouders zijn wel muzikaal, maar spelen niet heel intensief. Allebei mijn zussen spelen viool en de één speelt ook heel goed piano. Zij heeft de vleugel van mijn opa geërfd – hij was een geweldige amateurpianist. En veel vrienden en bekenden maken ook muziek. Ook al speel ik met sommigen niet meer samen, ik heb nog altijd contact met mensen uit school- en studentenorkesten. Die band is blijvend.
Voor mij heeft mijn werk als filmmaker en mijn hobby als celliste veel met elkaar te maken. Met als grote verschil dat je als filmmaker zelf creëert, terwijl je in een orkest reproduceert wat een ander heeft bedacht.
“Muziek in een film is zo bepalend, misschien zelfs meer dan beeld. Zet maar eens Wagner onder je vakantiefoto’s.”
Ik besteed heel veel tijd aan het uitzoeken van muziek bij mijn films, dat zit in mijn dna. Ik gebruik niet alleen klassiek, maar ook funk, jazz, percussie – meestal instrumentaal, het gaat mij om het karakter. En na het uitzoeken komt de timing. Eerst zet ik maatstrepen in de audiotrack, daarna kan ik ermee spelen: ik zet de muziek precies zo over de beelden dat ik bepaalde momenten accentueer. Als ik op maandagochtend maatstrepen aan het zetten ben, denk ik: bij welke kantoorbaan kan je dit doen, wat heb ik toch een heerlijk werk.
Laatst vroeg een fluitiste of ik even nieuwe opnames voor haar onder een film kon zetten die ik twee jaar geleden van een concert van haar maakte. Het werd een enorm gepuzzel, want het moet precies kloppen. Als ik acteurs in een film een instrument zie bespelen (vaak cello, let maar op) zie je altijd dat beeld en geluid niet synchroon lopen. Hoe hard ze ook op hun houding en manoeuvres geoefend hebben, in de ogen van een muzikant ziet het er onecht uit.
Wat ik erg graag eens zou doen, is met een componist werken. Je hebt dan een klik nodig, natuurlijk. Misschien komt iemand wel op heel nieuwe ideeën. Heel spannend lijkt mij dat.
Het grappige is, ik ben al zo de hele dag met muziek bezig, in mijn werk en in mijn vrije tijd, dat ik verder niet ook nog muziek opzet. Ik vind de stilte wel lekker.’
Estafette
Dit artikel hoort in een reeks portretten van een amateur-cultuurmakers.
Leuk stukje? Deel & inspireer! #cultuurmaaktiedereen
Benieuwd aan wie Marit het stokje doorgeeft?
Volg alle verhalen op ons online magazine of via facebook.
