Wat wil jij de toekomst meegeven? Die vraag stelden we aan performer Babs Gons, journalist Nynke de Jong en theatermaker Saman Amini. Tijdens de viering van ons 10-jarig jubileum op 3 juli 2018 deelden ze hun antwoord in een brief aan de toekomst. Journalist Nynke de Jong schreef een brief aan haar dochter. Het werd een persoonlijke ode aan de fanfare en een ongevraagd advies.
Lieve Janne,
Het is natuurlijk ontzettend pathetisch om een brief te schrijven aan je dochter van twee. Maar opvoeden bestaat voor een gedeelte uit je kinderen laten kennismaken met wat jij belangrijk vindt. Vandaar dat ik tot vervelens toe blijf vertellen wie die fietsende mannen op televisie zijn, en dat ze nu de Tour de France fietsen, of dat ik te pas en te onpas ‘Songs in the key of life’ van Stevie Wonder opzet, ook al wil jij liever ‘De wielen van de bus’ horen.
Ik gids je graag een beetje door het leven. Nu kan het nog, nu ben je nog klein. Over een paar jaar zul je bij alles wat ik zeg met je ogen rollen en precies het tegenovergestelde doen. En zo hoort het ook.
Maar laat me je tot die tijd nog wat ongevraagd advies geven: ga bij een fanfare. Je oude moedertje spendeerde haar hele tienertijd als bugeliste van Christelijke Muziekvereniging Excelsior te Scharnegoutum, een kleine fanfare uit Friesland. Zo’n veertig leden, een dirigent die met zijn dirigeerstok de etensresten tussen zijn tanden vandaan pulkte, twee hardhorende bes-bassisten die altijd naast de tel speelden, suffe gebloemde sjaaltjes als uniform en elke maand wel een kerkdienst waar we psalmen en gezangen moesten spelen.
Er is weinig zo seks, drugs en rock en roll als een christelijke fanfare in een klein Fries dorp. Het is ‘Groot is uw trouw o Heer’, het is een jaarvergadering met koffie en cake. Het is bidden voor elke repetitie, om de dirigent de kracht te geven om er weer wat van te maken. Het is een paukenist met trillende handen, het is honderd keer hetzelfde stuk repeteren omdat er altijd één euphoniumspeler is die zijn huiswerk niet heeft gedaan. En er is altijd één solotrompettist die zichzelf te goed voelt voor de vereniging. En er is altijd één bugeliste die een relatie krijgt met de dirigent.
Het is zo suf dat het bijna slapstick wordt. Om nog iets spannends mee te maken, zong ik ook in bandjes hoor. Maar ik bleef altijd bij de fanfare.
Nynke de Jong'We kunnen niet allemaal soleren.'
Waarom? Omdat ik me verantwoordelijk voelde. Dat is één van de belangrijkste lessen die ik daar heb geleerd: verantwoordelijkheid. Je weet dat je onderdeel bent van iets groters. Dat mensen op je rekenen, dat je voor hen je best moet doen. Behalve die ene solotrompettist voelt iedereen zich gelijk aan de ander. Dat betekent ook dat je je soms opoffert voor een ander. We kunnen niet allemaal soleren. Ik leerde bij de fanfare dat het ook heel leuk is om een ander te laten shinen.
En wat ik er ook leerde: omgaan met mensen die op het eerste gezicht niet jouw type zijn. Tussen die veertig leden zitten ook mensen die je het bloed onder de nagels vandaan halen. Maar daar moet je maar mee dealen, want je ziet ze elke week.
Een fanfare is vreselijk suf en weinig opwindend. Maar je leert er samenwerken, je leert er dat samen aan iets bouwen ontzettend gaaf is. Je leert er doorzetten, want soms oefen je je de blaren op de lippen voordat je een riedeltje in de vingers hebt.
Samenwerken, doorzetten, omgaan met vreselijke mensen.
Die dingen heb je nodig in het leven.
En bij de fanfare leer je ze allemaal.
Nynke de Jong, 3 juli 2018
