Hannah van Rhee is in hun vrije tijd host van de podcast QueerSounds. Daarin bespreekt hen elke aflevering met een andere gast vier nummers die verband houden met de queer identiteit. In vloeiend Engels. Een publiek is mooi meegenomen, maar Hannah maakt de podcast vooral voor zichzelf.

‘Ik begon met het schrijven van albumrecensies en concertverslagen. Dat was in 2013. Ik kwam een advertentie op Facebook tegen en dacht: waarom niet? Een jaar of twee later raakte ik meer politiek betrokken. Ik wilde actief bijdragen aan meer mediavertegenwoordiging van mensen van kleur, vrouwen en transgender en non-binaire personen. Dus koos ik minder gevestigde namen om over te schrijven, maar zocht onderop de stapel naar meer diversiteit. Rond die tijd begon ik ook podcasts te luisteren, vooral tech-dingen en ‘two dudes talking’. Zo werd mijn interesse aangewakkerd.

Omdat ik dus graag schreef ben ik journalistiek gaan studeren, waarbij ik de liefde voor radio herontdekte. Toen ik zelf de studio in mocht viel het allemaal op z’n plek. De docenten gaven je alle vrijheid daarmee te experimenteren: we hebben de faciliteiten, maak er alsjeblieft gebruik van. Maar veel studenten doen het minimale.

Ongeveer een jaar geleden, kwam het idee voor QueerSounds – zoals de beste ideeën komen bovendrijven: als je om drie uur ’s nachts wakker ligt. Ik stuurde de technici van de studio een mailtje om te vragen of ze me een keer konden laten zien hoe het werkte, zodat ik het zelf kon. Ze waren aangenaam verrast.

“Ik dacht: hier moet ik wat mee. Maar ik wilde het wel lekker DIY houden.”

Hannah van Rhee werkt in de studio aan de podcast QueerSounds

Een specifieke doelgroep ligt niet echt vast, maar ik richt me toch wel op andere non-binaire mensen. In mijn podcast kan ik mijn liefde voor radio combineren met de wens een stem te geven aan mensen onder de LHBTQIA+-paraplu die op zoek zijn naar bevestiging en erkenning. Het concept van steeds vier tracks bespreken is in de loop der tijd ontstaan. In januari heb ik vijf afleveringen opgenomen, om de kinderziektes eruit te kunnen filteren. Met podcasts heb je vaak het ‘aflevering-één-syndroom’, waarin je kunt horen dat de makers nog erg op zoek zijn. Dat wilde ik voorkomen. Mijn beste drie afleveringen heb ik in één keer online gegooid.

Mijn inspiratie haal ik uit andere podcasts, die ik door verder te klikken en –luisteren tegenkwam. Zo delen de twee creatieve zzp’ers die Cortex hosten veel informatie over hoe ze te werk gaan. Doordat ik tijdens mijn studie interviewtechnieken heb geleerd, weet ik hoe ik mijn nummers moet faseren, hoe ik het tempo erin hou. En ik bied als host af en toe context: als het gaat over een concert in Tivoli-Vredenburg, zegt die naam een luisteraar in Colombia niets.

Per podcast-aflevering steek ik er ongeveer zeven uur in: een uurtje mensen benaderen en reistijd, tot twee uur aan opnames en ruim twee uur editen. Met een time tracker hou ik dat precies bij. Ik hanteer bewust geen vast publicatieschema, omdat ik ook studeer. En ik moet er zin in hebben. Er zit soms twee maanden tussen afleveringen, maar afgelopen half jaar steeds drie weken. Verwachtingen daarover van luisteraars doen me eigenlijk niet zo veel.

Op Twitter, Tumblr en mijn webpagina kunnen ze wel reageren. Dat doen vooral een paar vaste luisteraars. Fans zou ik ze niet noemen, dat klinkt zo uit de hoogte. De statistieken zijn leuk om te volgen. Als er ineens zeven afleveringen uit Nashville, Tennessee worden gestreamd, weet je: hé, iemand heeft m’n projectje ontdekt. Ik heb nu rond de 250 luisteraars.

“Mijn politieke betrokkenheid is bij dit project een beetje op de achtergrond geraakt. Ik wil hier vooral m’n creatieve ei in kwijt kunnen.”

Het voelt alsof, juist doordat de queer-identiteit van de gast een constante is, er veel meer variatie is in de muziek. En daardoor wordt de muziek de hoofdrolspeler. Die muzikale keuzes vind ik het interessantst. Al ben ik me wel bewust van mijn rol, dat ik actief bijdraag aan mediavertegenwoordiging. Daarover gaan de meeste positieve reacties ook.

Het verbaasde me hoe duur het is om dit te doen, zelfs al kan ik gratis in een studio opnemen. Een Buma Stemra-licentie, editing software, RSS-hosting, domeinnaam – al die puur technische dingen. En investeren in merchandise: stickers, t-shirts. Mijn hoop is dat ik op een gegeven moment op een break-even point kom. Alles daarna is mooi meegenomen. Het ultieme doel zou zijn dat ik van podcasts kan leven, maar dat is toekomstmuziek. Ik werk wel bewust aan netwerkuitbreiding. Daarom heb ik me opgegeven als vrijwilliger bij het Podcastfestival.

Vooral het gevoel dat ik zelf iets aan het opzetten ben is heel fijn. Bezig zijn met muziek en mediavertegenwoordiging van queer-mensen is superbelangrijk, maar ik ben er vooral trots op dat ik buiten school en omroepen om zelf aan iets bouw. Ik zit niet vast aan een release-schema of adverteerders. Als ik ervan kon leven, maar dat op moest geven, zou ik dat niet doen.’