Met haar camera in de hand komt onze programmamedewerker Tamira op plekken waar ze normaal niet zou komen, heeft ze ontmoetingen die ze normaal niet zou hebben. En bovenal, hoort ze verhalen die ze anders nooit zou horen. Dit is haar eigen verhaal.
'Je verhouden tot de wereld om je heen door kunst te maken, daar ben ik mee opgegroeid. Ik heb het geluk gehad dat gedurende mijn jeugd die wereld het zonnige en natuurrijke Zuid-Portugal was. Opgroeien met zoveel ruimte, rust en indrukwekkende landschappen om me heen, en het meekrijgen van een andere cultuur en taal, is een ervaring waar ik heel erg dankbaar voor ben.
Ik kom uit een familie van makers. Mijn opa werkte als graficus en was in zijn vrije tijd een bevlogen fotograaf. De badkamer werd in de weekenden omgebouwd tot doka. Mijn moeder schildert, en als klein meisje mocht ik mee naar haar lessen. Terwijl de volwassenen netjes en beheerst delicate landschappen met aquarelverf maakten, kreeg ik mijn eigen bakjes acrylverf en papier om op los te gaan. De meeste verf belandde op mij in plaats van op het papier. Al gauw was ik zelf dagelijks met potloden en verf bezig, en ik heb gedurende mijn jeugd vele schetsboekjes vol getekend. Daar kwamen ook lessen klassiek ballet bij en pen en papier pakte ik er ook vaak genoeg bij, om verhalen te schrijven. Er was altijd een werk in wording, iets dat gemaakt moest worden en geen seconde verveling.
Rond mijn vijftiende ontdekte ik zelf de fotografie, wat ik een paar jaar later ben gaan studeren in Nederland, aan de HKU. Het opgroeien in de natuur heeft een grote invloed op me gehad en de landschappen van Zuid-Portugal zijn de basis geweest voor de werken waarmee ik ben afgestudeerd.
Naast het feit dat ik tijdens mijn studie geleerd heb om met beeld verhalen te vertellen - van mezelf, zoals in mijn afstudeerproject, of van anderen - is fotografie voor mij niet alleen een manier om me tot de wereld te verhouden, maar vooral een manier om deze te ontdekken.
[Tekst gaat verder onder de foto's]
Dat is ook meteen wat ik het leukste vind aan mijn werk bij het Fonds voor Cultuurparticipatie: ik mag projectplannen lezen die vanuit het hele Nederlandse Koninkrijk binnenkomen. Ik blijf me verwonderen over hoeveel mooie ideeën er zijn en over hoeveel mensen er met gedrevenheid en passie voor hun vak rondlopen. Dat is een dagelijkse bron van inspiratie en energie, en een constante bevestiging van hoe belangrijk cultuur in onze samenleving is.
Ik ben sinds twee jaar werkzaam bij het Fonds en ben betrokken bij onze erfgoedregelingen. Vanuit mijn studie en fotografiewerkzaamheden heb ik ervaring met hoe het is om als jonge maker te proberen je weg te vinden in het werkveld, en met hoe waardevol de financiële ondersteuning van een fonds kan zijn. Dat betekent ook: ervaring met de obstakels en met hoe hard je moet werken, bijvoorbeeld voor een subsidieaanvraag.
Ik hoop anderen te helpen hun gedrevenheid en passie vast te houden, om behulpzaam en ondersteunend te zijn in het realiseren van al deze projecten die, in ieder geval in mijn ogen, de wereld beter maken.
Buiten kantoortijden om ben ik veel te vinden in de natuur. Wandelschoenen aan en door de Nederlandse modder, dit landschap in. Sinds dit jaar ben ik zelf ook weer aan het maken in mijn vrije tijd, iets waar ik halverwege mijn studie mee gestopt was. Ergens niet gek, als je van wat je in je vrije tijd deed je werk aan het maken bent. Maar wel heel jammer. Gelukkig ben ik dat weer aan het terugvinden.
Mijn analoge fotocamera, die nog van mijn opa is geweest, is afgestoft en ik schiet nu rolletjes vol die ik hoop zelf te gaan ontwikkelen. Mijn potloden hebben het daglicht weer gezien en papier aangeraakt. Ook ben ik voor het eerst in jaren weer aan het schrijven, wat ik misschien nog het spannendst vind. Stiekem hoop ik ook het dansen weer op te pakken. Dus als iemand tips heeft voor een balletschool die lessen aanbiedt aan volwassenen in de omgeving Utrecht, je kan mijn e-mailadres vinden op onze medewerkerspagina.'
